De watertoren, die in 1886 in het centrum van de stad werd gebouwd, kan terugkijken op een bewogen geschiedenis.

Het technische en architectonische ontwerp werd gerealiseerd door Prof. Otto Intze, een bekend waterbouwkundig ingenieur. De 40 meter hoge toren, die dienst deed als waterreservoir, was via pijpleidingen verbonden met het oude waterleidingbedrijf aan de Lippe. In 1923 werd in plaats van de oorspronkelijk geplande tweede toren uit kostenoverwegingen alleen een tweede reservoir onder het oorspronkelijke reservoir geïnstalleerd, waardoor het een technische rariteit werd.

De toren bleef staan tot het inferno van 16 februari 1945. In 1947 werden de onderste, nu gerestaureerde watertank en in 1951 de bovenste tank met draagvloer weer in gebruik genomen. Toen hij in 1979 buiten bedrijf werd gesteld, had hij - afgezien van onderbrekingen door de oorlog - 93 jaar lang zijn taak als belangrijke schakel in de watervoorziening van Wesel vervuld.

Sinds 1987 is de watertoren in het stadscentrum een technisch monument en onderdeel van de Industriecultuurroute. Sinds 1991 worden er wisselende tentoonstellingen georganiseerd onder het motto "Kunst in de toren".  De watertoren wordt momenteel verder ontwikkeld als "derde plek" in het kader van het programma voor culturele podia voor cultuur en ontmoeting op het platteland.